ยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้นเมื่อได้รับแรงกระตุ้นจากการชักใยจากประชากรที่ยากจนและไม่ได้รับการศึกษา ซึ่งเห็นได้ชัดว่าฉากทางการเมืองของไลบีเรียถูกแต่งแต้มไปด้วย (อัตราความยากจน 54% ของชาวไลบีเรียอยู่ต่ำกว่าเส้นความยากจนสืบค้นเมื่อ 20 เมษายน 2017 )นโยบายอาจกำหนดเป็นหลักสูตรหรือหลักการหรือการดำเนินการที่นำมาใช้หรือเสนอโดยรัฐบาล พรรค ธุรกิจ หรือบุคคล แต่บุคคลบางคนมองเห็นความสำคัญอย่างแปลกประหลาดโดยอ้างว่ามีความเข้าใจน้อยและถือว่านโยบายมีความสำคัญน้อยกว่า แต่ในมุมมองของ S. Torjman เราแท้จริงแล้วกิน ดื่ม และสูดลมหายใจซึ่งเป็นสาธารณะโดยธรรมชาติที่นั่นโดยส่งผลกระทบต่อคุณภาพชีวิตที่เราอาศัยอยู่
ในทางกลับกัน คลอสวิตซ์
นักทฤษฎีการเมืองคลาสสิกของเยอรมันกล่าวถึงสงครามว่าเป็นความต่อเนื่องของการเมืองโดยวิธีอื่น ซึ่งอาจดูขัดแย้งมากกว่านิยามว่าเป็นกิจกรรมที่เกี่ยวข้องกับการปกครองของประเทศหรือด้านอื่น ๆ โดยเฉพาะการโต้วาทีหรือความขัดแย้งระหว่างบุคคลหรือกลุ่มบุคคล มีหรือหวังจะได้มาซึ่งอำนาจ
ดังนั้น ผู้เขียนจึงโต้แย้งว่าไม่ว่าจะให้คำนิยามแบบใด ประสิทธิผลของนโยบายขึ้นอยู่กับปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อระบบการเมืองซึ่งกรณีศึกษาก่อตั้งขึ้นในไลบีเรียตั้งแต่ระยะแรกก่อนได้รับเอกราช การเมืองภายในประเทศในยุคแรก ๆ ของการได้รับเอกราช ตลอดจนนโยบายสาธารณะที่สำคัญซึ่งถูกบั่นทอนด้วยการเมืองเพียงอย่างเดียว
ไลบีเรียได้รับเอกราชเมื่อวันที่ 26 กรกฎาคม พ.ศ. 2390 โดยมีเหตุผลหลายประการที่ทำให้ความจำเป็นในการปกครองตนเองเป็นสาเหตุหลัก แม้ว่าวรรณกรรมบางฉบับระบุว่า American Colonization Society (ACS) ซึ่งเป็นสถาบันหลักในการบริหารกิจการล้มละลายและบีบบังคับ Common Wealth เพื่อความเป็นอิสระในช่วงต้น รายงานล่าสุดของธนาคารโลกประเมินว่าประชากรไลบีเรียมีประมาณ 4 ล้านคน โดยยังคงมียางและแร่เหล็กเป็นสินค้าหลัก
บทวิเคราะห์: ปริศนาแห่งปัญหาสูงวัยย้อนกลับไปใน ศตวรรษที่ 19 ไลบีเรียถือกำเนิดขึ้นจากสามมณฑล (มอนต์เซอร์ราโด กรองด์บาสซา และซีโนเอ) และต่อมาผนวกเคปเมาต์และแมริแลนด์เข้าด้วยกัน มณฑลอื่นๆ ค่อยๆ ก่อตัวขึ้นในทศวรรษที่ 60 และด้วยการก่อตัวของมณฑลใหม่อย่างต่อเนื่อง แม่น้ำ Gee และ Gbapolu จึงเป็นมณฑลล่าสุด (เรียกดู ได้ ที่นี่ 20 มีนาคม 2017)
นอกจากนี้ จากประมาณ 3,000 คน
ในระหว่างขั้นตอนการก่อสร้างถึงตอนนี้ประมาณ 4 ล้านคน อาจเพียงพอที่จะแสดงให้เห็นว่าไลบีเรียมีวิวัฒนาการอย่างมากผ่านการแปลงตัวเลขทางสถิติได้อย่างไร แต่ในแง่ของการวางนโยบายและการปฏิบัติทางการเมือง เป็นที่ถกเถียงกันอยู่ว่าไลบีเรียดูเหมือนเป็นเพียงช่วงเริ่มต้นในหลาย ๆ ด้านมากกว่าที่จะไม่ได้คำนึงถึงปัญหาการกระจายอำนาจ การเติบโตโดยปราศจากการพัฒนาในทศวรรษที่ 60 ซึ่งสามารถก่อตัวเป็นเสาคู่ที่มีความช่วยเหลือจำนวนมากและการพัฒนาที่จำกัด ในยุค 2000
ข้อตกลงสัมปทานในปัจจุบันมีผลกระทบต่อความรับผิดชอบต่อสังคมขององค์กรอย่างจำกัด มีลักษณะเหมือนกับข้อตกลงไฟร์สโตนในปี 1926 เท่านั้น ไลบีเรียระหว่างปี 2548 ถึง 2558 ได้รับความช่วยเหลือโดยเฉลี่ยมากกว่า 1 พันล้านครั้ง โดยในปี 2554 เพียงปีเดียวคิดเป็น 765 ล้าน OECD แต่ยังคงเผชิญกับความท้าทายที่สำคัญ เนื่องจากเครือข่ายถนนมีถนนลาดยางหลักเพียง 6.2 สายตามข้อมูลของธนาคารโลกเมื่อเร็วๆ นี้ ประกอบกับการเข้าถึงบริการสาธารณสุขที่เพียงพอและจำกัด โอกาสในการเรียนรู้เพื่อให้ตรงกับความต้องการของประชากรที่มีความรู้สูง
ระหว่างปี พ.ศ. 2365 ถึง พ.ศ. 2382 ไลบีเรีย (ในฐานะอาณานิคม) ประสบกับการพัฒนาทางเศรษฐกิจที่ช้ามาก ส่วนใหญ่เป็นเพราะไม่มีทางหลวงที่ใช้เดินทางจากผืนแผ่นดินหลังฝั่งทะเลไปยังพื้นที่ชายฝั่งทะเลซึ่งเป็นเขตมหากาพย์ของการค้าระหว่างประเทศที่สามารถขนส่งได้ ( Guannu, JS; 2010 ).
ปัจจุบัน พื้นที่ส่วนใหญ่ของไลบีเรียยังคงไม่มีถนนลาดยาง ซึ่งบั่นทอนการพัฒนาเศรษฐกิจโดยเฉพาะในช่วงฤดูฝน เช่นเดียวกับพื้นที่ชายฝั่งทะเลในอดีต อาจกล่าวได้ว่ากิจกรรมทางเศรษฐกิจส่วนใหญ่ยังคงกระจุกตัวอยู่ในมอนโรเวีย และด้วยความยากลำบากอย่างมากในการนำผลผลิตไปยังมอนโรเวีย (เมืองหลวงของประเทศ) จากผืนแผ่นดินหลังทะเล ปัญหาอายุยังคงสะท้อน
